L'obchetivo d'o seminario ye comprebar que, encara que l'aragonés ye una lengua minorizada, somos en condicions d'ascuitar, e mesmo cantar, tota una ripa de cancions en aragonés, dica fartar-nos...
Inicia Alberto Lamora o seminario "Cancions d'autor y autors de cancions" con o comentario d'o "Primer Encuentro de la Música Popular en Aragón", organizato por l'asociación El Cachirulo en Zaragoza en 1973. Iste ye un feito mosical e social trascendente que da refirme a ra canción popular aragonesa e achunta mosica, cultura e reivindicación politica.
A principios d'os 70 d'o sieglo XX se presenta en o territorio o fenomeno mosical asociato a la tradición folk principalment e d'altras fuens estilisticas que, per una vegata, allega prou a tiempo e con coderencia con a reyalidad lingüistica. Profés que o pionero de tot ye José Antonio Labordeta, profesor e poeta que, amerau de Chanson (sobre tot Brassens) decide escribir cancions y cantar-las. Ascape le sigue o suyo alumno Joaquín Carbonell, que veniba de cantar en orquestas e conchuntos. Tamién en castellano se i adiben La Bullonera e Tierra Húmeda i en aragonés Luis Melendo que s'achunta con una colleta de mesaches y mesachas que deciden de fer cancions en a lengua d'as valls con aire coral y folk.
E dende astí, Pilar Garzón, Valentín Mairal..., dica rematar con Os Chotos e Chundarata! e as suyas obras de cancions en castellano, aragonés y catalán.